தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்! – சந்தர் சுப்ரமணியன்
தொன்மத்தில் சொல்வளத்தில் தூய்வடிவில் மாறுகின்ற
இன்றைக்கும் ஏற்ற எழில்நடையில் – நின்று
தினம்வளரும் நேர்இல் திறமிவற்றில் என்றும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
நாவில் நடைபழகி நர்த்தனங்கள் ஆடியொலி
மேவி மொழியாக மெலெழும்பும் – பூவில்
அனைத்துக்கும் முந்தோன்றி ஆளு(ம்)மொழி கட்குள்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
ஓசை வகைவிளம்பி உட்புணர்வுக்(கு) ஓர்முறையைப்
பேசுமொழி ஒன்றேகாண் பூவுலகில் – தேசோ(டு)
இனிக்கும் இயல்வடிவில் ஏழிசையின் ஈர்ப்பில்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
முன்னைக்கு முன்னை முதுமகளோ! இல்லையிவள்
பின்னை வருமொழிகொள் பேரெழிலோ! – என்னே!
அனைத்து மொழிகட்குள் அன்றின்றென் றெங்கும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
விஞ்சும் விருப்பங்கள் வித்தாகி மேலெழுந்து
கொஞ்சும் மொழியாகக் கொப்புளிக்கும் – நெஞ்சின்
அனற்சுடராய் வாயகலில் அற்புதங்கள் செய்யும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
கன்னிக்கும் உண்டோகாண் கர்ப்பம்! குமரியிவள்
தன்னைக் குழைத்துமொழி தந்துநின்றாள்! – முன்னி
அனையாகி மண்ணில் அருமொழிகள் ஆக்கும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
ஆண்டுகள் ஆயிரமாய் ஆனபினும் காப்பியத்தால்
மாண்டோர் புகழ்பரப்பும் மாமொழியாம் – யாண்டும்
நினைவலைகள் நீளும் நெடுங்கடலாய் நிற்கும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
பத்தும் பதினெட்டும் பார்புகழும் எட்டுமிங்கே
சொத்தென்று கொண்டுயர்ந்த தூய்மொழியாள்! – நித்தம்
இனிக்கின்ற வாறே இலக்கியங்கள் சேர்க்கும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
சங்கம் அமைத்தன்றே சான்றோர்கள் மானுடத்தில்
முங்கி முதற்கண்ட முத்திதுவே! – பொங்கி,
கனக்கின்ற கற்பனைசேர் காவியங்கள் காக்கும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்
நற்சொற்கள் நூறிருந்தும் நம்வாழ்வில் நாவடக்கம்
அற்றேனோ வீணாய் அழிகின்றோம்? – சுற்றும்
கனியிருக்கக் காய்கவரும் காதலேன் என்னும்
தனக்குவமை இல்லாத் தமிழ்!
Comments
Post a Comment